USG barku/ stawu ramiennego
Ocena stawu ramiennego/ barku w badaniu ortopedycznym USG:
Staw ramienny jest potencjalnie jednym z najbardziej niestabilnych stawów w naszym organizmie, z uwagi na to, że jest on jedynym stawem „wiszącym” i z uwagi na lokalizację (połączenie kończyny górnej z tułowiem) – jest on stale narażony na przeciążenia i urazy.
W diagnostyce większości schorzeń barku, USG pełni znaczącą rolę, gdyż pozwala potwierdzić lub wykluczyć diagnozę lekarza, która jest stawiana po rozmowie z pacjentem, po zebranym wywiadzie, po zbadaniu i stwierdzeniu u niego konkretnych objawów. Badanie USG stawów jest to w takich przypadkach najczęściej badanie dodatkowe, w którym można skutecznie i dokładnie rozpoznać zarówno choroby przewlekłe, jak i występowanie stanów pourazowych.
Dolegliwości barku (nazywanego także stawem ramiennym) zdarzają się bardzo często. Łączy on kończynę górną z tułowiem i jest narażony na przeciążenia. Zapalenie stawu barkowego, wybity bark, uszkodzenie rotatorów – to jedne z najpopularniejszych dolegliwości, jakie pojawiają się w tej części ciała w różnych okolicznościach. Mogą to być urazy lub kontuzje powstałe na skutek uprawianego sportu, bądź efekty zmian zwyrodnieniowych, jakie pojawiają się u osób starszych. Czasami problemem są stany zapalne takie jak np. zarostowe zapalenie torebki stawowej.
Zalety badanie USG barku
Zaletą badania USG jest możliwość wykonywania testów dynamicznych, które przynoszą wiele informacji na temat stanu stawu ramiennego.
Takie dynamiczne badanie jest najbardziej przydatne w ocenie niestabilności stawu, która jest najczęściej konsekwencją uszkodzenia obrąbka stawowego i w ocenie patologii w obrębie torebki stawowej, np. w przypadku zaciskającego zapalenia torebki stawowej oraz w diagnostyce konfliktu podbarkowego (w jakim zakresie ruchu kończyny pojawia się konflikt, co konfliktuje ze sobą i co przeszkadza w prawidłowym wykonywaniu ruchów barkiem).
Badanie USG jest metodą, która bardzo często pozwala rozwiązać konkretny problem kliniczny, z uwagi na to, że jest to metoda precyzyjna i niezbyt skomplikowana, pod warunkiem, że operator posiada odpowiednie doświadczenie.
Przez bark należy rozumieć konkretną okolicę, w której można wyróżnić współdziałające ze sobą następujące stawy: ramienny, barkowo-obojczykowy i mostkowo-obojczykowy.
Staw ramienny to połączenie panewki łopatki z głową kości ramiennej, pogłębioną przez obrąbek stawowy, który jest otoczony torebką i wzmocniony więzadłami. W tym stawie mamy około 90 stopni ruchomości kończyny.
Głowa kości ramiennej jest dosyć ściśle objęta ścięgnami rotatorów, co powoduje, że ścięgna te poruszają się razem z głową we wszystkich kierunkach, względem wszystkich otaczających tkanek, czyli poruszają się one pod wyrostkiem barkowym łopatki, pod więzadłem kruczo-barkowym, a także w pewnym sensie pod wyrostkiem kruczym, stąd mówi się funkcjonalnie o przestrzeni podbarkowej, która jest przestrzenią zamkniętą zewnętrzną częścią rotatorów, wyrostkiem barkowym i więzadłem kruczo-barkowym. Tę „pseudojamę” stawu stanowi kaletka podbarkowa.
Staw barkowo-obojczykowy, gdzie zachodzi połączenie obojczyka z kością łopatki. Barkowy koniec obojczyka łączy się z wyrostkiem barkowym łopatki. W stawie tym znajduje się krążek stawowy, oddzielający te kości od siebie, który jest otoczony torebką. W tym stawie, przy odwodzeniu kończyny mamy około 30 stopni ruchomości.
W stawie łączącym obojczyk z mostkiem (mostkowo-obojczykowy) mamy około 60 stopni ruchomości.
Dzięki tym trzem połączeniom stawowym możemy unieść kończynę górną całkowicie do góry. Żeby jednak taki ruch był możliwy, potrzebne są dodatkowo dwie przestrzenie, które stawami nie są, a dzięki którym ten ruch może zachodzić. Jest to przestrzeń podbarkowa i połączenie łopatkowo-żebrowe, w którym łopatka przesuwa się do tyłu względem żeber, które niektórzy niesłusznie nazywają stawem łopatkowo-żebrowym. Z tyłu za łopatką znajduje się kaletka.
Na co dzień, okolicą najbardziej narażoną na urazy i patologie jest staw ramienny i przestrzeń podbarkowa.
Najczęstrze urazy i schorzenia w obrebie stawu ramiennego
Najczęstszymi urazami są tu uszkodzenia ścięgien rotatorów. Uszkodzenia w tej okolicy barku upośledzają ruchomość stawu i zaburzają często położenie głowy kości ramiennej względem panewki, a w przestrzeni podbarkowej dochodzi zazwyczaj do uszkodzeń wypełniającego ją ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. Kolejnym elementem, który w stawie ramiennym najczęściej się uszkadza jest obrąbek stawowy.
W grupie pacjentów młodych największym problemem jest uszkodzenie obrąbka stawowego i wtórna jego niestabilność. Lepiej w tej sytuacji jest mówić o uszkodzeniu kompleksu obrąbkowo-więzadłowego. Jeżeli dochodzi do oderwania obrąbka stawowego od krawędzi panewki, to najczęściej ma to miejsce razem z przyczepem więzadeł.
Uszkadza się więc on razem z przyczepem więzadeł. Takie uszkodzenie, dla stabilności stawu, jest istotne, natomiast zerwania ścięgien rotatorów zdarzają się u tych pacjentów niezwykle rzadko.
U pacjentów starszych przyczyną bólu są najczęściej zmiany zwyrodnieniowe i urazy w zakresie ścięgien (np. zwapnienie stożka rotatorów) oraz zmiany zapalne i uszkodzenia o charakterze przerwania ciągłości zmienionych ścięgien. Chora tkanka, osłabiona przez zwyrodnienie, jest podatna na urazy i dlatego te ścięgna najczęściej ulegają uszkodzeniom.
U pacjentów w wieku średnim dosyć często zdarzają się uszkodzenia ścięgien głowy długiej mięśnia dwugłowego. Ponadto w tej grupie występują wapniejące zapalenia ścięgien, czyli zwapnienia i zerwania ścięgien.
W TRAKCIE BADANIA USG MOŻNA OCENIĆ I ZDIAGNOZOWAĆ:
– uszkodzenia rotatorów
– zapalenie kaletki podbarkowej/ podkruczej
– konflikt podbarkowy
– uszkodzenia obrąbka stawowego
– choroby stawu barkowo-obojczykowego i mostkowo-obojczykowego
– neuropatię nerwu nadłopatkowego
Zapraszam na konsultację ortopedyczną z USG stawów