Zabieg wszczepienia sztucznych implantów metodą artroskopową

W badaniu USG, przy ocenie przebudowy 37 implantów Actifit® w naturalną tkankę łąkotkową, stwierdzono w 34 przypadkach efekt całkowitej (29,7%), znacznej (45,9%) bądź umiarkowanej przebudowy (16,2%), co stanowi łącznie 91,8% (Ryc. 8. – Wyk.1.). Zabieg wszczepienia sztucznych implantów metodą artroskopową w technice all-inside, okazał się skutecznym sposobem rekonstrukcji łąkotek w przypadku przeważającej części pacjentów, co potwierdziło badanie stanu łąkotek, które przeprowadzono po 2,8 roku (średnia) od operacji.

Jakość życia oceniana była w kwestionariuszach KOOS, KSS i EQ-5D u 34 na 35 badanych. W kwestionariuszu KOOS, osoby badane uzyskały najwyższy wynik w skali funkcjonowanie w codziennym życiu (średnia 88), a najniższy w skali jakość życia (średnia 56). We wszystkich mierzonych skalach kwestionariusza KOOS średnie wyniki uzyskane w grupie badanej były powyżej 50 pkt.

W skali ból w kwestionariuszu KSS średnia uzyskanych wyników była bardzo wysoka i wynosiła 93 na 100 możliwych, co świadczy o braku dolegliwości bólowych w czasie ruchu i w spoczynku, a ponadto, że zakres ruchu stawu, ocena przykurczu zgięciowego lub wyprostnego oraz ustawienie stawu kolanowego w dniu badania było w osi. Pacjenci byli w stanie przejść dłuższy dystans i nie mieli problemów z wchodzeniem i schodzeniem ze schodów (Tab.1.)

Tab.1. Wyniki średnie subiektywnego poczucia zadowolenia po zabiegach wszczepienia implantów Actifit® w poszczególnych skalach kwestionariusza KOOS i w skali KSS, w podziale na rodzaj operowanej łąkotki

Odpowiadając na pytania zawarte w kwestionariuszu EQ-5D, zdecydowana większość pacjentów (81,18%) określiła stan swojego zdrowia w dniu badania, jako dobry, gdzie występuje brak ograniczeń w zakresie mobilności, samoobsługi, możliwości wykonywania codziennych czynności (praca, nauka, sprzątanie, itp.), dolegliwości bólowych i braku lęku/ depresji (1), rzadziej (18,24%) respondenci wskazywali na to, że mają pewne trudności związane z codziennym funkcjonowaniem (2), a zdecydowanie najrzadziej (0,59%) – na niemożność wykonywania czynności wskazanych w danym pytaniu (3). Wyniki badania jakości życia przy użyciu EQ-5D nie różniły się pomiędzy grupami badaną i kontrolną, poza skalą Anxiety or Depression (niepokój lub obniżenie nastroju). W grupie badanej jej średnia ranga wynosiła 136,9 a w grupie normalizacyjnej (Polska) jej średnia ranga była istotnie większa, równa 183,7; U = 4 264,00; Z = -3,12; p < 0,01.

Wielkość ekstruzji łąkotek, stwierdzana pooperacyjnie, nie miała wpływu na subiektywną ocenę jakości życia pacjentów, po wszczepieniu implantów łąkotkowych.

Badane grupy różniły się istotnie w odniesieniu do stwierdzenia lub nie waskularyzacji we wszczepionych implantach łąkotkowych. W grupie, w której nie zaobserwowano waskularyzacji wartość zmiennej ból w skali KOOS wynosiła 80,0 a w grupie, w której to zjawisko odnotowano, jej wartość była istotnie większa, równa 92,9; t(26,99) = 2,71; p = 0,0115. Podobnie, grupy istotnie się różniły między sobą poziomem zmiennej funkcjonowanie w codziennym życiu w skali KOOS. W grupie, w której nie zaobserwowano waskularyzacji jej wartość wynosiła 86,9 a w grupie, w której to zjawisko odnotowano w USG, jej wartość była istotnie większa, równa 95,9; t(30,82) = 2,5; p = 0,0181.

Nie stwierdzono zależności pomiędzy jakością życia a stroną ciała, po której była operowana łąkotka, wielkością wszczepionego implantu i liczbą szwów użytych do jego fiksacji.

3) Średnie wartości ekstruzji w łąkotkach w grupie badanej i kontrolnej nie przekroczyły 3 mm, poza jedną (ekstruzja łąkotki przyśrodkowej w kończynie operowanej, mierzona pod obciążeniem = 3,1 mm).

Zaobserwowano różnice pomiędzy średnimi wartościami ekstruzji pomiędzy kończyną operowaną i zdrową u pacjentów w grupie badanej, w trzech skrajnych pozycjach badanych, i w zależności od rodzaju łąkotki, gdzie w przypadku kończyny operowanej była ona większa, niż w kończynie zdrowej i podobnie w łąkotce przyśrodkowej w stosunku do łąkotki bocznej (Ryc. 9. – Wyk.2.). Warto jednak odnotować, że ekstruzja łąkotki przyśrodkowej w kończynie operowanej była istotnie mniejsza bez obciążenia (pozycja leżąca, w wyproście i przy zgięciu do 90 stopni), niż pod obciążeniem (w pozycji stojącej) – średnia wartość ekstruzji w wyproście kończyny operowanej łąkotki przyśrodkowej (równa 2,677) była istotnie mniejsza, niż ekstruzja pod obciążeniem tej kończyny dla łąkotki przyśrodkowej (równa 3,350); t(21) = 2,221; p < 0,05 oraz średnia wartość ekstruzji w pozycji zgięcia kończyny operowanej łąkotki przyśrodkowej (równa 2,645) była istotnie mniejsza, niż ekstruzja pod obciążeniem w tej kończynie dla łąkotki przyśrodkowej (równa 3,350); t(21) = 2,563; p < 0,05. Ponadto, zaobserwowano w grupie badanej wiele przypadków, gdzie ekstruzja w kończynie zdrowej była większa, niż w kończynie operowanej, podobnie było też, gdy porównywano wyniki osób z grupy kontrolnej w stosunku do pomiarów ekstruzji w łąkotkach w kończynach operowanych.

Nie stwierdzono, że istnieje zależność polegająca na tym, że wielkość ekstruzji zwiększa się w związku z obciążaniem kończyny.

4) Stwierdzono, że czas który upłynął od zabiegu wszczepienia implantów łąkotkowych do badania stanu przebudowy implantów w USG ma znaczenie dla obserwacji pozytywnych efektów leczenia (współczynnik korelacji ρ Spearmana ρ(33) = 0,34; p = 0,045).